بازتاب نفس صبحدمان

بسم الله الرحمن الرحیم

سلام به دوستان عزیزم.

توی این مدت دوستانی خارج از این فضا، چندین‌بار با لطف و مهربانی جویای احوالات بنده بودند. فکر کردم شاید بد نباشه چند خطی برای دوستان عزیزم بنویسم.

الحمدلله و به لطف شما دوستان، زندگی در بهترین حالت خودش داره پیش می‌ره و ما بی‌صبرانه منتظریم خداوند منّتش رو بر ما تمام کنه و تا چند ماه دیگه ان‌شاءالله سه نفره شدنمون رو جشن بگیریم و بقیۀ امور درسی و کاری هم به لطف خدا از راه دور و مجازی در حال انجام شدن هست.

مدتهاست که مطمئن شدم عمر وبلاگ‌نویسی خانم الفـ قطعاً به پایان رسیده. این روزها و اتفاقاتی که همه‌مون پشت سر گذاشتیم هم، مؤید این تصمیم شد. معتقدم در عزای سردار عزیزمون، فرو ریختیم و دوباره ساخته شدیم و این روزها که داریم با "کرونایِ هماهنگ با رحمت مطلقۀ الهی"* دست‌و‌پنجه نرم می‌کنیم؛ همۀ این‌ها آدمی دیگر و فضای دیگری می‌طلبه. حداقل برای خودم اینطور حس می‌کنم. و این شد که در تصمیم پایان وبلاگ‌نویسی و کلّا نوع حضور در فضای مجازی مصمم‌تر شدم.

ان‌شاءالله روزی در جایی دیگر و فضایی دیگر همدیگر رو ببینیم و بخوانیم و بشنویم.

حواشی:

1. بسیار محتاج دعای دوستان هستم.

2. وبلاگی که بعد از حذف وبلاگ اصلی توسط دوستی ناشناس راه‌اندازی شد، بسته شد و اینجا رو باز گذاشتم که دوباره اتفاق قبل تکرار نشه و طبیعتاً الان خودم یعنی خانم الفـ این نوشته رو خدمتتون ارسال می‌کنم.

3. مرا بلای تو از محنت جهان برهاند

   چگونه شکر کنم نعمت بلای تو را  (سیف فرغانی)

*از بیانات آیت الله جوادی آملی